Voor een expositie een aantal jaar geleden wilde ik een fotoserie maken waarbij verschillende naakte lichamen in allerlei houdingen werden vastgelegd, in zwartwit, met een enkele lichtspot. Met name het contrast tussen de kracht en het weke van een naakt lichaam vond ik interessant.
Uiteindelijk bleek het toch spannender dan gedacht om naakt voor een camera te staan en haakten de modellen een voor een af. Besloten om toen maar zelf model te staan. En met name het moment van kleren uittrekken was vervreemdend. Een gevoel van onbeschermd en kwetsbaar zijn. Het wonderlijke was dat dit zelfbewustzijn op een gegeven moment afneemt en het bewegen verandert in een soort trage dans waarbij tijd en ruimte verdwijnen.
Wat ik niet had voorzien was de schaduw op de muur. De schaduw bleek essentieel voor de dynamiek in de fotoserie. Het lichaam en de schaduw zijn in dialoog gevangen en de losse beelden vormen een bijna filmische constructie. Het voelt alsof de beelden zichzelf hebben gemaakt, ondanks mijn invloed.
Binnenkort als boek te bestellen!