Patrick hield van chocopasta. Chocopasta melk. Dat vond hij ‘genieten’. De begeleiders stelden wel eens voor om iets anders te eten, maar dat wilde Patrick niet. Vroeger at hij maar 1 boterham. Zijn doel werd: het eten van twee boterhammen.
Na een jaar was het zover. Patrick at nu twee boterhammen met chocopasta. Gaandeweg ontdekte hij dat hij in plaats van de boterhammen een voor een te smeren en op te eten, ook een dubbele boterham kon maken. Hij vond zichzelf een ‘bofkont’ dat hij dit ontdekt had.
Op een middag besloten de begeleiders dat hij wel eens iets anders op zijn brood kon proberen. Zoals hagelslag of pindakaas. Patrick deed hier niet aan mee. Diezelfde middag vonden de begeleiders dat Patrick misschien kon proberen zelf zijn peer te schillen. Dit durfde hij wel aan, maar het ging niet van harte en zeker niet soepel.
Patrick hield van knikkers. Hij kiepte dan de knikker doos leeg in de wasbak, zette het water aan en begon met zijn hand de knikkers rond te draaien. Een vreselijke herrie, maar Patrick werd er blij van. Hij heeft ze eens geteld. Het waren er 935.
Patrick hield ook van het race spel op de playstation. Laatst deed het spel het niet en heeft hij 10 minuten met zijn gezicht tegen de muur staan huilen. Dat was de eerste keer dat iemand Patrick zag huilen.
Patrick heeft een hoop geleerd. Hij speelt nu graag mee met een potje voetbal en staat dan het liefst in het doel. Ook doet hij nu vaak mee met verstoppertje en vindt zichzelf ook dan een grote bofkont. Hij schilt zijn peer in hoger tempo en met meer overtuiging. Hij eet nog steeds maar twee boterhammen. Met chocopasta. Wel eet hij nu ook chocopasta puur. Sporadisch. En meestal op suggestie van de begeleiders.
Soms haalden de begeleiders grapjes uit met de kinderen.
In de woonkamer stonden twee kisten; links een kleine kist met verkleed spullen en rechts een grote kist met Donald Duckjes. Patrick verstopte zich graag in de grote kist vlak voordat zijn moeder hem kwam halen. Iedereen riep theatraal dat Patrick kwijt was en dan hoorde je gesmoord gegiechel uit de grote kist.
Vandaag besloten de begeleiders om de kisten om te draaien; de kleine kist met verkleed spullen stond nu rechts en de grote kist met Duckjes stond nu links. Het moment dat Patrick werd opgehaald was bijna daar. Alle begeleiders zaten in een rijtje op de bank van de eettafel te wachten tot Patrick zich zou gaan verstoppen.
Voetstappen op de trap. Deur open. Daar stond Patrick, helemaal blij dat het weer zover was om zich te verstoppen.
Hij stond stil, keek naar de kisten. Error.
Het was doodstil in de kamer. Patrick’s ogen gingen van links naar rechts van rechts naar links. De begeleiders wachtten af met ingehouden adem.
Het begon wel lang te duren. Iemand fluisterde: ‘Patrick, snel, je moeder komt eraan.’
Het was alsof Patrick wakker werd. Hij keek ons vaag aan en besloot toen maar in de grote kist met de Duckjes te stappen, die nu links stond in plaats van rechts.
Gejuich van de begeleiders.
Begeleider Esmee vertelde moeder hoe het die dag ging en dat we een grapje met Patrick hadden uitgehaald. Ze vertelde hoe knap het was van Patrick dat hij zich zo snel aan de ‘kisten-situatie’ had aangepast. Patrick stond er trots bij en legde aan zijn moeder uit: ‘Het was een grap! Dat doe je wel eens als je elkaar aardig vindt. Dan haal je grapjes met elkaar uit. En ik ging gewoon in de kist zitten!’ Patrick glunderde helemaal. Echt een bofkont.
–
Meer verhalen lezen? Klik hier